ADIYAMAN 

Bahar ne güzel yakışıyordu 

Memleketime

Tablolar kıskanırdı   

Kır çiçekleri açınca

Oysaki !

Katlimize ferman yazıldı 

Sabahı beklemeden

Kimin kirli elleri izin verdi

O binaların inşaatına

Kim onayladı

Kim çizdi

Kim yaptı

Bize mezar olan evlerin projesini

Ah memleketim çiçek mevsiminde

Anıları kamyonların kasasında

Gidip döküyorlar çöp gibi 

Bakmaya yürek dayanmaz

Yazmaya kelimeler yetmez 

Kaç kamyon oldu memleketim

Duyan bilen var mı 

Ne çok yakışırdı bahar 

Sokaklar tanıdık telaşı

Evler gündelik yaşamda

Hep bir misafir uğurlaması evler

Adıyaman mevsimlerden kış 

Günlerden hep Pazartesi olacak artık 

Unuttuldu memleketimin her köşesi

Birinci gün biz geldik

İkinci gün sen geldin

Üçüncü gün o geldi

Dörttuncu gün afad geldiğinde 

Herkes soğuğa yenik düşmüştü

Ne çok yakışırdı kalabalık sokaklarına

Giden geleni tanırdı

Gelen gidenleri yad ederdi

Şimdi bütün tanıdıklar yarım hikâyelerde

Gidenlerine ağıtlar yakıyor 

Söyler misiniz 

Memleketimi kaç kamyona sığdırdınız 

Şehri Adıyaman sokakları hep tanıştı

Şimdi bütün caddeleri ölü kokuyor

Anılar enkaz olmuş

Yağmur sel olmuş

Rüzgâr resimleri savurmuş uzaklara

Adıyaman artık yabancı yüzlerin içinde

Kendi yalnızlığına börünmuş 

Kefensiz toprağa verilenlere ağlıyor 

Mevsim kış

Saat Dört on yedi geçiyor 

Sabaha çok vakit kalmamış

Bir-anda ufalanmış duvarlar

Söndürdü bütün ocakları 

Kime dokunsam

Ciğeri kefensiz mezarlığında 

Gidenlerini yad ediyor 

Yadıyaman yad değildi

Yad oldu herkese şimdi