TaNrI  BeNi  ÖlDüRmEyİ UnUtMuŞ 

Bütün ordularım

Kibrin yüzünde

Yolda telef oldu

Şimdi her gece çıkıp

Aynı yerden

Cesetleri topluyorum

Yeni bir ordu kurmak için

Bakıyorum kimisi topal olmuş

Kimisi ama

Kimisi de dilsiz

Hep aynı yerde ölüyorum oysaki

Kimse gelip

Ceset dimi toplama gereği duymuyor

O kadar alıştılar ki 

Aynı yerde ölmeme

Sıradanlaştı artık

Geçen biri sordu

Kaç yıl geçti diye

Hatırımda yok dedim

Gülüp gitti

Zaman kavramı bile yok olmuşken

Ben nasıl yok olmadım ki 

Aynı yerde...

Bu kaçıncı ordu dedi birisi

Ben kaç defa topladım ki

Giden orduları mı

Zaman yok 

Akıl yok

Yokun içinde yokta yok

Ben kaç defa aynı yerden öldüm

Artık geceleri toplamıyorum

Gündüzleri gidiyorum

Birinin kolunu buluyorum bazen

Bazen de birinin yüzünü,

Bulutlara asılmış buluyorum

Kaç kişi gitti

Kaç kişi buldum

Hiç hatırımda yok

Yokun içinde yokta yok

Giden ordunun neden gittiğini

Artık sormuyorlar

Alıştılar onlarda

Şimdi neden topladığımı

Bazen ben de unutuyorum

Neden aynı yerden defalarca öldüğümü

Kış geliyor 

Yağmurlar bir başladı mı

Durmaz artık 

Dökülecek bütün yapraklar

Tanrı beni öldürmeyi unutmuş galiba

Kavramlar birbirlerine karıştı

Ölüme kefen giydirdikte

Tanrı beni öldürmeyi unutmuş

Biri durdursun gündüzleri artık

Ellerim yara bere içinde

Dikiş tutmuyor

Hayır işleyen yok mu ya

Biri toplasın bütün ordumu

Beni odama bıraksın

Üstüme biraz şiir örtüsün

Biraz da gece bıraksın

Tanrı beni öldürmeyi unutmuş da

 

   ...

Tıklat bütün odaları

Bahar olup çıksın

Bütün pencerelerden

Olmadı mı

Yine tıklat

Bütün kapıları

Sürgünden dökülsün

Saklanmış anılar

Aç içinin defterini

Ne kadar acısa

Hücrelerinden bulunsun 

Zamanın kökleri

Otur baştan yaz

Bugünün kaderini

Olmadı mı

Çık tanrının divanına

Bağdaş kurup

İzin iste

Olmamış güne talip oldum de

İster deftere yazayım

İsterse bedene resmedeyim 

Günü tam edeyim

Bende ki bahaneyle

Olmadı mı 

Güneşi sakla avuç içine

Gözlerine sürmeleri çek

Al eline üç telli-yi

Seslendir günün bahanesini

                 Deniz...

Bir bankta oturmuş 

Kalabalık şehirleri düşünüyorum

Gözlerimin önünde giden ömrü

Sarıp sarıp tekrar tekrar izliyorum 

Şimdi kimsenin gitmediği

Bir sahile yelken açsam

Ayaklarım kendinden bıkmış 

Her yanım yıkık dökük

Kalabalık şehirler gibi

Sokaklarım karanlığa bakıyor

Güneşin yüzünü kapatarak

Kadrajima biraz deniz düşüyor

İçinde benden çok var

Bakıyorum usulca

Cenk ediyor kendince

Gidip geliyor dalgalar

Kaybolup gidiyorum öylece

Var mıydım yok muydum

Belirsizliğin dibi

Şimdi kim kalkıp gidecek

Beni bu uca gömseler

Biraz da şiir

Biraz da türkü olsun

Gerisi balıklara verin

           ...

Anlatırlardı 

Eski zaman hikâyecileri 

Ehline denk gelmemiş gönül 

Anlamazmış,

Ruhtan sızan ışığın yansımasını

Var gidin söyleyin !!!

Delidir divane gönlüm şimdi 

Göz suretini aşikâr eyledi 

Yâr'ın sözü eşliğinde

Meclisler kurun

Dâr-a  çıkacak ruhum

Ey yar sözünü getir 

Geceye salıncak yap

İçinde dans edecek ayaklarım 

Çağırın şimdi  ferman yazıcılarını

Beyitler yazacağım 

Yâr'ın sesine 

O ses ki

Ruhumu dolunaya çıkarıp 

Bağdaş kurdurdu

Cura eşliğinde 

Semah dönüyor 

Ruhunu kaybetmişlerle 

Ey yâr!!!

Gel otur yamacıma 

Başım omzunda 

Ebedi istirahate çekilsin

 

     ÖNEMLİ DEĞİL!!!!!

Varsın bir kaç kelime 

Eksik olsun lugatında

Geçen salı yağmur yağmıştı 

Sonrasında sel aldı sokakları

Unutuldu gecesi olmadan

Önemli değil 

Oturdun saatlerce yazı yazdın 

Ellerine bakınca 

Eskici geldi aklına 

Camı pencereyi yerle bir ettin

Soğumadı acıların 

Boş ver 

Sarıl usulca yalnızlığa 

Uyu sabah  olsun 

Güneş bir doğsun 

Yüzünde kocaman bir gülümseme 

Gir mutfağa çay koy

Hamur yoğur 

Sıcak bazlama yap

Koy bütün kahvaltılıkları masaya 

Otur ye 

Açken zaman geçmiyor çünkü 

Önemli değil 

Karış günün arasına 

Tak ikinci suretini

Gezinti yap 

Kaybolmuşların ülkesinde  

Sonra otur bir ağacın gölgesine

Kapat gözlerini 

Aç müziğini dinlendir bütün hücrelerini