Beş Numaralı Koltuk

Yüreğim artık  ölü bir şehirde

Rüyasız, düşlerine

İki nakaratlık şiirler yazıyor

Devrik cümlelerle

Başıboş gülüşlerimize

Ambargo koydu 

Yüreği eksik, 

Dilli kırıklar,

Şimdi kim gelir yalın,

İçinde dünden eziyetsiz

Bugünden demli

Yarına,ertelenmiş hâlde

Ah! bilseler beni

Mesken tuttu yüreğine diye

Dar ağacına ipsiz sallarlar ki

Bütün ölü, şehirler

Alkış tutar ölümüme

Şimdi bir yol otobüsünde

Beş numaralı koltukta

Sana yazılmış birkaç şiiri,

Kesip atıyorum 

Yüreğimin arka sol tarafına

Birazdan  çay getirir muavin

Şekersiz yudumlarken

Sesine yaslanıp kaybolurum

Yolun seyri içinde belki

Cama yansıyan gözlerime 

Suretin düşer diye

Gözlerimi uzaklara diker

Yola dalıp giderim bir keşkeyi düşlerken

Çırılçıplak,bir gece

Yine sensiz düşlerin peşinde bak

Yıldızlara düş kursam

Sana gelir mi düşlerim

Alır mısın düşlerimi,düşlerinin yanına

Keşkeyi bekletmeden

Dolunay var gökyüzü semahlarında

Birazdan kararıp yok olacak belki

Günün gelişini izlerken

Hasretimi dilime sürdüm 

Takılıp giderse gözüm izine

Sen sansın beni gün doğumu

Öyle doğsun gittiğim şehire

Birazdan son durağa yaklaşacak otobüs

Kaçıncı peron da son bulacak 

Eziyet çeken hasretlik kim bilir

Bu şehir  saklar mı düşlerimden

Gün, içinde kaybolup gitmeden