DEPREM GÜNLÜĞÜ 

Saniyeler sürmeden

Gece uyandırdı uykuların en güzelini

Çığlıklar karanlığı boğdu önce

Sonra yağmur durmadı

Sokaklar soğuk

Caddeler boydan boya

İnsan seli

Gidenler olmuş habersizce

Telefonların sesi kesilmiş 

Aramalar faydasız

Ne açan var

Ne de arayan

Durmadı yağmur 

Soğuk ayakların içinden geçti 

Yollar of yollar

Çaresizliğin portresini çizdiler

Kimsesiz şehirlerin sokaklarına 

Zaman sallandı

Bir o yana bir bu yana

Bitmedi insanın çilesi

Sokaklar haykırış ta

Ama ne gelen var 

Ne de ses 

Gelmişler yol boyunca

Bırakmadılar tuttular yolların başını

Ben donarak öldüm

Sen bağırarak

O yalnızlıktan öldü 

Sahi neredeydi devlet o sırada 

Şehirlere çıkarma mi yapıyordu

Yoksa seferberlik mi ilan etti

Ben bile bile ölürken 

Ölüm  kucakladı beni birinci, ikinci

Üçüncü, dörttüncü gün

Sonra beşinci gün

Sonra altıncı gün

Sonra devam etti ölmelerim 

Sesim vardı ama kurtarılmadım 

Sahi ben ölürken

Ne iş yapıyordu devlet 

Yollara kireç mi döküyordu

Yoksa düz yollara helikopterler mi indirdi

Ben ölümün soğuk kollarında 

Can verirken 

Ben nasıl ölmüştüm hatırlamıyorum 

Çalınmış malzemelerin altında mı

Demirin olmadığı binaların boşluğunda mı

Hangi unutulmuş vicdan da öldürüldük biz 

Cılız bir sesim vardı devlet yoktu

Geldiler ben yoktum artık 

İki yabancı olduk

Devletle biz 

O resmiyete vardı

Ben artık resmiyete bir ölü

Unutulmuştuk haritada var iken 

Yağmur yağsa ben ıslanırım 

O komşunun çadırını üzerine çeker

Karanlığı kendisine sokak edinerek

Beni görmezden geldi 

Sahi neden gelmedi Afad!!!

Oysaki yolların hâli iyiydi

Hava soğuktu

Güneş küsmüş tü

Ama helikopterler inebilirdi  

Şehirlerin içine

Vardılar mi gelmediler mi

Yoksa yoktular mi

Bağıra çağıra öldürüldük

Un ufak olmuş evlerin içinde