DEPREM GÜNLÜĞÜ
Saniyeler sürmeden
Gece uyandırdı uykuların en güzelini
Çığlıklar karanlığı boğdu önce
Sonra yağmur durmadı
Sokaklar soğuk
Caddeler boydan boya
İnsan seli
Gidenler olmuş habersizce
Telefonların sesi kesilmiş
Aramalar faydasız
Ne açan var
Ne de arayan
Durmadı yağmur
Soğuk ayakların içinden geçti
Yollar of yollar
Çaresizliğin portresini çizdiler
Kimsesiz şehirlerin sokaklarına
Zaman sallandı
Bir o yana bir bu yana
Bitmedi insanın çilesi
Sokaklar haykırış ta
Ama ne gelen var
Ne de ses
Gelmişler yol boyunca
Bırakmadılar tuttular yolların başını
Ben donarak öldüm
Sen bağırarak
O yalnızlıktan öldü
Sahi neredeydi devlet o sırada
Şehirlere çıkarma mi yapıyordu
Yoksa seferberlik mi ilan etti
Ben bile bile ölürken
Ölüm kucakladı beni birinci, ikinci
Üçüncü, dörttüncü gün
Sonra beşinci gün
Sonra altıncı gün
Sonra devam etti ölmelerim
Sesim vardı ama kurtarılmadım
Sahi ben ölürken
Ne iş yapıyordu devlet
Yollara kireç mi döküyordu
Yoksa düz yollara helikopterler mi indirdi
Ben ölümün soğuk kollarında
Can verirken
Ben nasıl ölmüştüm hatırlamıyorum
Çalınmış malzemelerin altında mı
Demirin olmadığı binaların boşluğunda mı
Hangi unutulmuş vicdan da öldürüldük biz
Cılız bir sesim vardı devlet yoktu
Geldiler ben yoktum artık
İki yabancı olduk
Devletle biz
O resmiyete vardı
Ben artık resmiyete bir ölü
Unutulmuştuk haritada var iken
Yağmur yağsa ben ıslanırım
O komşunun çadırını üzerine çeker
Karanlığı kendisine sokak edinerek
Beni görmezden geldi
Sahi neden gelmedi Afad!!!
Oysaki yolların hâli iyiydi
Hava soğuktu
Güneş küsmüş tü
Ama helikopterler inebilirdi
Şehirlerin içine
Vardılar mi gelmediler mi
Yoksa yoktular mi
Bağıra çağıra öldürüldük
Un ufak olmuş evlerin içinde
.jpg)